وقتی کشور (آمریکا) ترامپ را با  بایدن جایگزین کرد، بسیاری از ما عهد کردیم هوشیار بمانیم و بایدن را هم همانقدر پاسخگو نگه داریم که رئیس‌جمهور پیشین و آشکارا متعصب را پاسخگو نگه می‌داشتیم. وقتی ترامپ رئیس‌جمهور بود، چپ‌گرایان و لیبرال‌های آمریکا مدام از سیاست‌های ستمگرانه او به ویژه در زمینه مهاجرت، انتقاد می‌کردند. آن‌ها به درستی تشخیص دادند مکان‌های اسکان مهاجران در واقع بازداشتگاه‌های اجباری بودند و مدام به نگهداری «کودکان در قفس» اعتراض کردند.

اما روز دوشنبه، ۲۰ سپتامبر، وقتی تصاویری مرزبانی را دیدم که ظاهرا در حال شلاق زدن پناهندگان سیاه‌پوست هاییتیایی در مرز مکزیک با ایالات متحده بود، برایم روشن شد که ما در اجرای کاری که وعده داده بودیم، ناکام مانده‌ایم. برای مخالفان ترامپ او کاملا قدرت داشت که وضعیت را تغییر دهد. او چهره ظلم آمریکا بود. برای حامیان بایدن، او صرفا یک شخصیت بی‌نفوذ است و انتقادها و توصیه‌ها به‌گونه‌ای مبهم «دولت» یا «حکومت» را هدف قرار می‌دهند تا خود بایدن را که رئیس حکومت و رهبر کشور است.

امروز ایالات متحده در شورای عمومی سازمان ملل حاضر خواهد شد و واژه‌هایی شیوا سر خواهد داد که چگونه بایدن تلاش می‌کند و به زعم خود موفق هم بوده است که خسارات وارده به کشور از جانب شخصی که می‌خواست دیکتاتور باشد را ترمیم و احیا کند. آن‌ها خواهند گفت چگونه عدالت و انصاف به ایالات متحده بازگشته است و چگونه تمام کسانی که اکنون در این کشور زندگی می‌کنند، در مسیر زندگی بهتری قرار دارند. تمام این‌ها دروغ خواهد بود و مدارک آن در سراسر توییتر پخش شده است. در کشوری که پناهندگان از هاییتی شلاق می‌خورند، هیچ عدالتی وجود نخواهد داشت و اگر عدالتی در کار نیست، نباید بگذاریم هیچ آرامش و صلحی در کشور حاکم شود. کجا است آن خشم همگانی که آتش عظیم اعتراض علیه ترامپ را برانگیخت؟ ما اکنون بیش از همیشه به آن خشم نیاز داریم؛ اکنون که جهان در حال تماشای ما است.

به عنوان فردی سیاه‌پوست که خانواده‌ام وحشت‌ برده‌داری، استعمار و بازداشت جمعی را چشیده و تحمل کرده‌اند، این تصویری از به واقعیت تبدیل شدن کابوس‌های من بود. وقتی می‌بینم سیاه‌پوست‌ها درست مانند اجداد به بردگی کشیده شده خود، هنوز با سلاح‌هایی چون شلاق کنترل می‌شوند، باعث می‌شود زارزار از خشم بگریم و اینکه تنها به تعداد معدودی از ما آسایش مادی و موفقیت حرفه‌ای داده شده تا توجهات از این واقعیت دور شود که در کل موارد بسیار اندکی تغییر کرده است، مرا خشمگین می‌کند.

اگر وضعیت امروز ما با جنوب آمریکا در دوران برده‌داری شباهت‌هایی عجیب دارد، پس قطعا با دوران ترامپ هم شباهت‌هایی غریبی خواهد داشت؛ دورانی که ما همین ژانویه از آن خارج شدیم. ما حالا اینجا به جای تعصبی گستاخانه، با ادب و نزاکت مواجهیم ولی چنین احساس می‌شود که همان شر سابق است.

وقتی از جن ساکی، سخنگوی کاخ سفید، درباره شلاق زدن هاییتیایی‌ها در مرز سوال پرسیده شد، او گفت تصویر این حادثه «برای تماشا وحشتناک» است و او «نمی‌تواند وضعیتی را تصور کند که چنان کاری در آن مناسب تلقی شود.» به گزارش پولتیکو، «او گفت اگر واقعیت این بوده که از شلاق به عنوان روشی قهری استفاده شده است، البته که آن‌ها دیگر نباید بتوانند چنین کنند.» این اظهارات از محکومیت کامل و آشکار آن اقدام‌ها باز ماند. گرچه شاید برای خیلی‌ها این اظهارت کافی باشد، برای من شخصا خشمم را بیشتر کرد. مهاجران و مردم سیاه‌پوست سزاوار برخورد بهتری‌اند.

خانم ساکی که در این اندیشه بود که آیا آن اقدام‌ها مناسب بودند یا خیر، به اینکه دولت بایدن به اخراج پناهندگان هاییتیایی ادامه خواهد داد یا به آن‌ها سرپناهی می‌دهد که هر انسانی سزاوار داشتن آن است، هیچ اشاره‌ای نکرد. او گفت: «ما همواره در حال ارزیابی شرایط در منطقه‌ایم. البته که هدف ما فقط این نیست که شرایط دل ریو را ارزیابی کنیم که شرایط خیلی سختی است، بلکه باید با مقام‌های هاییتی همکاری کنیم تا اوضاع را بهتر کنند و به افراد کمک کنیم. ما در آن واحد در حال اجرای تمام این اموریم.»

با خواندن این عبارات واقعا غیرممکن است که اظهارات خالی از عاطفه کامالا هریس، معاون اول رئيس‌جمهور، که در ژوئن ۲۰۲۱ گفت، به یادمان نیاید. او در آن زمان خطاب به پناهجویان گواتمالایی که خواهان آمدن به آمریکا بودند گفت: «نیایید! نیایید! ایالات متحده به اعمال قوانین و تامین امنیت مرزهای خود ادامه خواهد داد. اگر به مرز ما بیایید، پس فرستاده خواهید شد.»

ما در ماه ژانویه دولت خود را عوض کردیم اما ایالات متحده برای افرادی که از خطر می‌گریزند و در پی امنیت یا زندگی بهتری برای خانواده‌های خودند اصلا کشور پذیراتری نشده است. البته که کلمات و عبارات مهربانانه‌تر شده‌اند و قفس‌های کودکان اکنون دیوارهایی دارند که به رنگ‌ روشن درآمده‌اند، اما پیامی واضح طنین‌انداز شده است؛ این پیام را چه مرزبان شلاق به دست بگوید، چه سخنگوی کاخ سفید یا معاون اولی برازنده، این است: «نیایید»!